6. SZLAK TANECZNY

a)  "Tańce na Litwie" : Lukas Grigalavičius (nauczyciel tańca w Bites AEC              

       w Wilnie)

b)  "Polskie tańce ludowe" - Leonida Stepanowicz (Polska)

c)  "Tańce narodowe krajów partnerów projektu CHEST: Polski, Litwy, Portugalii,  Turcji" -

     Jadwiga Barcewicz (Polska)

 d) " Szlak tańców krajów partnerskich projektu CHEST" - Lukas Grigalavičius (Litwa)

a) "Tańce na Litwie"

Najstarsza pisemna wiedza o bałtyckich tańcach plemiennych dociera do nas od różnych podróżników, począwszy od X wieku. Uważa się, że najstarsza forma tańca wywodzi się z religii i obrzędów. Chodzenie  w łańcuchu, chodzenie po polach i świętych miejscach, rytmicznie skakanie lub kucanie zgodnie ze śpiewaną pieśnią, przy użyciu różnych narzędzi danego rytuału (kwiaty, chleb, napój, ogień, kadzidło). Sama funkcja ofiarna była rodzajem tańca religijnego. Z biegiem czasu, obrzędy utraciły znaczenie religijne i ostatecznie stały się sposobem rozrywki.  

TAŃCE ŚLUBNE

Najbardziej unikalną i bogato opisaną jest litewska choreografia ślubna. Podobnie jak w innych regionach, były tańce o znaczeniu „pierwszy taniec”. Dane na ich temat są bardzo zróżnicowane, ale to można zauważyć, że tutaj rodzice lub ich zastępcy rozpoczynali swój pierwszy taniec znacznie rzadziej niż w innych regionach. W niektórych regionach taki taniec był tańczony przez pannę młodą z innymi ważnymi uczestnikami ślubu. W innych regionach ojciec zaczynał  tańczyć z panną młodą, a potem z panną młodą tańczyli po kolei „taniec pożegnalny” ze wszystkimi. 

W niektórych regionach „pierwszy taniec” miał swoją nazwę. Na przykład taniec Primary (LT Pradėtinis), był tańczony wokół Taurage: najpierw tańczyli go nowożeńcy, a potem inni uczestnicy domu  weselnego. Taniec był tańczony dwukrotnie - po ceremonii w domu św. matronę honorową, a później w domu panny młodej, za każdym razem po uroczystym obchodzie stołu.

W regionach  pojawia się inna nazwa „pierwszego tańca” - taniec kwiatów (LT Gėlių tancius) Taurage. Panna młoda przyczepiała kwiaty do piersi pana młodego i zaczynali tańczyć (według dowolnej muzyki). Następnie druhny przyczepiały kwiaty dla swoich partnerów do klatki piersiowej i szły  z nimi tańczyć. 

VII Międzynarodowy Festiwal Folklorystyczny „Pierścień Słońca”, który trwał sześć dni  na Litwie wygrali goście z Portugalii. Grupo Etnográfico de Areosa jest Portugalskim zespołem  tradycyjnych tańców, muzyki i pieśni, który zachowuje i szerzy tradycje, obrzędy i zwyczaje regionu Viana. Przez cały festiwal zespół zaskakiwał publiczność wesołymi tradycyjnymi  tańcami, muzyką, aktywności, zabawnymi i kolorowymi, własnoręcznie wykonanymi strojami ludowymi, które nie zmieniły się od XIX wieku. 

DZIEDZICTWO TAŃCA TURECKIEGO NA LITWIE

Turcja to ogromny kraj, znany z bogactwa etnicznych regionów, wyśmienitej kuchni, gościnności, to jedyna stolica świata położona na dwóch kontynentach. Jeden z reprezentatywnych akcentów kraj to tańce narodowe, które są znane na całym świecie. Ze względu na polityczne i historyczne okoliczności, turecki folklor nie jest trwały, był pod wpływem różnych narodów, popularyzowany  na wsi od czasów starożytnych. Każdy naród wniósł część swojej kultury i zwyczajów nie tylko w życie codzienne, ale także na parkiety, tak jak  mogli  oglądać widzowie "Pierścienia Słońca". Zobaczyli  różne style tańca z całej Turcji.

Tureckie zespoły taneczne regularnie uczestniczą w Międzynarodowym Festiwalu Folklorystycznym „Pierścień  Słońca. W tym roku kraj reprezentowało Stowarzyszenie Młodzieży i Klubu Sportowego im. Społeczność Tańca Ludowego Uniwersytetu Bahcesehir. 32 najlepszych tancerzy, muzyków, nauczycieli i artystów make-up   reprezentowało  uniwersytet zwany „Sercem Stambułu”. 

b) Polskie tańce ludowe 

Taniec ludowy jest wytworem kultury ludowej. Stał się określeniem dotyczącym nie tylko samego sposobu poruszania się, ale również tradycyjnej muzyki, a dokładnie utworów komponowanych specjalnie z myślą o konkretnym rodzaju tańca.

Mapa polskich tańców ludowych

Tańce podhalańskie

Są to tańce flirtów, zalotów i obracania w tańcu partnerki.

Ważnym elementem tych tańców jest krzesany (obijanie w powietrzu jednej nogi o drugą, naśladowanie krzesanie ognia). Tak o tych tańcach pisał Stanisław Ignacy Witkiewicz: „Nic nie może iść w porównaniu z siłą, namiętnością i zaciekłością tego romansu wypowiedzianego tańcem. Jest to popis góralskiej zręczności, siły i temperamentu - przysiady, koziołki i skoki” 

Tytus Chałubiński notował: „Chyba jest coś z opętania w tym tańcu. Wyraża się w nim dzikość, pierwotność, a ileż w tym polotu, śmigłości, fantazji, temperamentu, żywiołu! Co robią tancerze? Drepczą coraz prędzej po obwodzie koła, rytm tańca staje się coraz szybszy, 2 muzyka zawisa na strunach cienkim piskiem. Harnaś w środku nie przestaje się nosić dokoła swej ciupagi. On znajduje dla siebie inny, osobny rytm w tej muzyce. Juhasi gwiżdżą naraz przez palce, zatrzymują się. Co drugi odwraca się ku pierwszemu, trzema parami, w przysiadach podskakują ku sobie co chwilę. Wyciągają ręce uzbrojone w kije. Chyba to ma być wyobrażenie bitki.” 

 Taniec zbójnicki: skoki, waliki na ciupagi

Tańce śląskie.

Najdostojniejszym tańcem śląskim jest trojak (w okresie powojennym urósł niemal do rangi tańca narodowego). Trojak jest tańcem trójkowym, którego charakteryzuje dwuczęściowa melodia (pierwsza w metrum 3/4, druga w metrum 2/4) oraz dobór tancerzy składający się z jednego chłopaka i dwóch dziewcząt – nigdy odwrotnie.

Powstanie tańca, w którym liczba kobiet przewyższała liczbę mężczyzn, jest związane z niedoborem tych drugich i nadmiarem potencjalnych tancerek (często także młodych wdów po górnikach, czy żołnierzach).

Inne tańce: chodzone, tyroliny (czyli mazurki), waloszki (czyli walczyki)

Śląskie tańce zabawowe.

Najbardziej znane z tych tańców to: mietlorz, owczarek, ceglorz, zajączek

Inne: druciorz, kokotek, gąsior, zwodzony, diobołek, gołąbek, rachtór-siedmiokroczek, błogosławiony, kijok, myszka, grozik i inne.

Na Śląsku występowały też tańce obrzędowe, szczególnie te zwiastujące nadejście wiosny. Najbardziej popularne były tańczone z gaikiem oraz z kukłami (marzanną i marzaniokiem) 

Taniec zabawowy 

Tańce wielkopolskie

Wiwaty - rozpoczynały każdą ważną uroczystość i wiejską zabawę.

Jadwiga Sobieska pisze o tym tańcu: „Wiwat był tańcem popisowym nie dla pojedynczych par, lecz dla wszystkich par tańczących równocześnie.”

Wiwaty

Przebieg tańca: przed kapelą staje chłopak i intonuje wiwatową śpiewkę, impulsywnie podchwytują ją inni chłopcy oraz kapela. Wówczas tancerze podbiegają do dziewcząt siedzących pod ścianami na ławach, każdy do umówionej poprzednio partnerki i z ukłonem zaprasza ją do tańca. Chłopiec ujmuje dziewczynę w pas prawą ręką, w lewej lekko wysuniętej do przodu, trzyma prawą dłoń tancerki wszystkie pary posuwają się po obwodzie koła w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, stąpając drobnym krokiem, zbliżonym do bieganego. Drugą częścią jest szybkie wirowanie.  

Kujawiak (ludowe nazwy: śpiący, kolebany) – rytm mazurkowy rytmika mazurowa – formowała się dopiero w XV i XVI wieku.

Kujawiak wraz z oberkiem wyodrębniły się po 1750 roku

Spotykany w regionach sąsiadujących, np. w Wielkopolsce, ziemi łęczyckiej, sieradzkiej, kaliskiej (nazwa kujawiak po raz pierwszy w 1827 roku).

Wyróżnia się dwie formy kujawiaka:

Ksebka (od obrotów w lewo) – wolny kujawiak.

Odsibka (obroty w prawo), tańczona spokojnie, ale trochę szybciej – na okrągło.

O zmianie tempa tańca i kierunku decydował wodzirej lub drużba weselny.

Oskar Kolberg napisał: „Ruchy taneczne w kujawiaku są wolne, posuwiste, jakby powściągliwe, wręcz rzewne i tęskne. Pary spokojnie się obracają i lekko kołyszą.”  

Tańce regionu Mazowsza (radomskie, opoczyńskie, łowickie)

Andrzej Bieńkowski napisał że „Mazurki to muzyka i tańce chłopów pańszczyźnianych, czyli po prostu niewolników”, odkrywa, że rytm mazurka to rytm pracy.

Jeden z wiejskich muzykantów opowiada:

Na wsi młócono cepami i siekano kapustę w rytm mazurka (stąd brała się powszechna dawniej na wsi umiejętność bębnienia i basowania). Często muzykanci przygrywali nawet do żniw, by łatwiej było kosić, albo grali cieślom przy budowie domów. Każdy miał swoje sposoby na różne ozdobniki, ja to często słuchałem ptaków - słowików i skowronków, potem te tryle grałem w mazurkach. 

Oberek, obertas – rytmika mazurkowa, jeden z najpopularniejszych tradycyjnych tańców Polski nizinnej. Tańczone płasko, posuwiście, szurając stopami po parkiecie. Cechy typowe: przytupy i szalony, długi wir po kole. 5 Dawniej uważano, że dobry tancerz to taki, który zamaszystego oberka potrafi drobnymi kroczkami zatańczyć ze szklanką na głowie. Pierwsze wzmianki o tańcu pochodzą już z XVII wieku. 

Polka trzęsiona – od zwykłej polki różni się tym, że przy zastosowaniu tego samego kroku, wykonywanego na całych stopach, uczestnicy nadają tańcowi charakterystyczną „drygliwość”

Drabant - znany na Mazowszu jako taniec pośredni między mazurem a polonezem; najczęściej wykonywany na zakończenie wesela (jego nazwa pochodzi od żołnierza straży przybocznej króla)

Zygmunt Gloger napisał: „Jak polonezem zwykle zaczynano zabawy, tak też kończono je drabantem, w którym żegnano gospodarstwo, a gości do powozów odprowadzano. Ponieważ lud wiejski siedząc przy dworach, naśladował od wieków zwyczaje szlachty i wytwarzał tym sposobem wspólny obyczaj narodowy, więc też drabant, zaniechany przez szlachtę, przechował się jeszcze u konserwatywnego ludu, oznaczając na przykład marsza weselnego.”

Tańce kurpiowskie.

Konik – taniec dziewczęcy, prawdopodobnie najstarszy taniec kurpiowski.

Polka w różnych odmianach:

– równiejso - charakterystyczny jest tzw. krok "półkowy" polegający na stawianiu nogi na przednią część stopy. Taniec ten tańczy się bez podrygiwania,

– polka "trzęsiono" albo "trzęsionka”,

– trampólka - tancerze wykonują obroty w prawą lub lewą stronę na zmianę, posuwając się po kole,

– fafur – odmiana tampólki (nazwa od kokardy zwisającej z czepca panien), taniec lekki,

- żuraw – taniec zalotny,

- wyrwas - odmiana okrąglaka, różnica polega na tym, że taniec przeplatany jest śpiewem 6

- stara baba

- okrąglak- podobny jest do oberka, ale tańczy się go wolniej, znany w 3 odmianach:

- cochany lub suwany- nazwa od pociągania nogami po podłodze,

- chlapok- to okrąglak z wybijaniem rytmu w czasie tańca,

- powolniak

Tancerka Joanna Sasinowska mówiła: powolniaka się nie tańczy, powolniaka się fruwa, ponieważ tancerze w pierwszej części pary idą lekko kulejąc, a następnie "lecą" przez parkiet.

- olender - taniec zapożyczony.

Taniec przywieziony na Kurpie przez Holendrów - rzemieślników sprowadzonych przez królów polskich. Celem ich między innymi było podniesienie kultury leśnej na puszczy;

W Prusach po lewej stronie Szkwy znajdują się wyręby, zwane "holanderci". Stamtąd wzięli pochodzenie bartnicy Olendrzy. W czasie reformacji przychodzili oni na puszczę, by z misjonarzami protestanckimi werbować Kurpiów na nową wiarę. Razem z tą nową religią przynieśli na Kurpie ów taniec, który przetrwał do dzisiejszych czasów. 

Tańce podlaskie.

Tańce podlaskie są nieco spokojniejsze, mniej żywiołowe niż w innych regionach Polski.

Można w nich dostrzec wpływ wielu kultur oraz obrzędowy charakter. Większość tańców składała się z dwóch części: powolnej zwanej zachodzeniem oraz szybszej, którą nazywano częścią wirową.

Folklor taneczny Podlasia charakteryzują głównie polki i oberki, które w większości przypadków nie posiadają własnej dla siebie nazwy.

Wśród najbardziej lubianych polek należy wymienić takie jak: polka podlaska, cyganka, wiatr, ojra, z kijem, z dołu, z Wiśniewa, od Łosic oraz polki drobne, przysiadane, trzęsionki i galopki.  Wśród innych popularnych tańców, na zabawach cieszyły się głównie mazurki, walczyki oraz podlaski krakowiak.  

Wśród grupy tańców zabawowych, także najchętniej tańczonych znajdowały się takie jak: tupacz, śpioch, zajączek, krzyżak, mania oraz taniec pod nazwą zawierucha. 

Krakowiak podlaski 

Podlasie charakteryzuje się różnorodnością.

Podróżując po Podlasiu podróżujemy po kulturze muzyki i tańca ludowego, wraz ze zmieniającym się miejscem zmieniają się też tańce tam występujące. Przykładowo na ternach Łomży królują tańce kurpiowskie, natomiast w kierunku Hajnówki popularniejsze są tańce ludowe Białoruskie na przykład taniec lawonicha. Na terenach Bielska znane są tańce ukraińskie, takie jak hopak. 

 Taniec lawonicha podczas studniówki w Hajnówce

Taniec hopak 

Z tańców ludowych wywodzą się polskie tańce narodowe, takie jak:

Krakowiak

Mazur

Oberek

Kujawiak

Polonez

Opracowała: Leonida Stepanowicz

Źródła: Fragmenty książki Grażyny Władysławy Dąbrowskiej „W Kręgu polskich tańców ludowych” Konsultacje z dr Dorotą Frasunkiewicz

Materiały internetowe:

www.malyslask.art.pl/repertuar-43

www.wikipedia.pl www.google.pl

Wszystkie użyte źródła zostały wykorzystane w celach edukacyjnych (niekomercyjnych) 

 Link do filmiku:   https://youtu.be/fje9ian7smQ

d) Szlak tańców  krajów partnerskich projektu CHEST 

LITWA

Litewskie tańce ludowe wpisują się w twórczość artystyczną narodu litewskiego, spuściznę tradycyjną, choreografię składającą się z tańców lirycznych, domowych lub humorystycznych, tańców w kręgu.  Większość z tych tańców ma na celu rozrywkę, ale jest też kilka ciekawych tańców obrzędowych i w kręgu związanych z kalendarzem, pracą i ceremoniami ślubnymi.

Wiele z nich jest rozpowszechnionych na całej Litwie, ale inne są specyficzne dla niektórych etnograficznych regionów. Tańce ludowe celebrują ziemię, wyrażają charakter, historię, wierzenia, sposób życia, a nawet otaczającą naturę. Litewskie tańce ludowe wykonują głównie kobiety. Bardzo mało jest tańców męskich. W mieszanym tańce grupowe, kobiety i mężczyźni są równymi partnerami. Taniec jest na pełnych obrotach, ponieważ tak jest łatwiej tańczyć na murawie lub ziemi. Ruch dłoni jest niewielki, zwykle na biodrach lub trzymając długą spódnicę. Tempo tańca jest czasami szybkie, ale nigdy nie zmienia się w tasowanie. Tańce odzwierciedlają powściągliwy charakter ludu rolniczego. Taniec ludowy jest często ściśle związany z piosenką, muzyką, strojami tanecznymi i zwyczajami.

Aukštaitija wyróżnia się obfitością kręgów. Nawet piosenki układają się w koła. Są proste, w dwóch częściach, z pierwszą częścią kręcącą się w kółko, a drugą częścią kręcącą parangs („Skrenda gegutė” („Lata kukułka”), „Augo liepa” („Rosnąca lipa”), a czasem łańcuch i  jest spleciony ze sobą na różne sposoby („Kas darži” („Co jest w ogrodzie”).

Na Suwalszczyźnie jest więcej liniowych kręgów („Simas mano dede” – „Mój wujek Simas”) i zabawnych kręgów gdzie ilustrowany jest tekst („Tupi žvirblis pabaryje” – „Wróbel”), a także niezwykłe tańce pochodzenia lokalnego - „Ciceliukė Marceliukė”, „Kubilas”, „Pipiras”.

Dzukija jest bogata w starą choreografię rytualną. Kojarzy się z okresem świątecznym i ceremonią weselną („Aš motulai šoku” – „tańczę dla mojej matki”). Są piękne tańce, takie jak „Melnykas”, „Suktinukas”, „Tancius” oraz tańce obce, takie jak „Karobuška” i „Čerkesas”.

 TURCJA

Tureckie tańce ludowe – prezentują swój kraj, otoczony trzema morzami i ważnymi szlakami handlowymi. Turcja ma złożoną, wyrafinowaną kulturę, odzwierciedloną w różnorodności jej tańców. Dominujące formy taneczne to rodzaje tańca liniowego. Turcja ma wiele różnych tańców ludowych wykonywanych na różne sposoby, odzwierciedlających tożsamość kulturową każdego regionu. Taniec Bar w prowincji Erzurum, Halay na wschodzie i południowym wschodzie, Hora w Tracji, Horon nad Morzem Czarnym, Shawk wokół Konyi i Lezginca, Kars i Ardahan to najbardziej znane przykłady.

„Noc turecka” jest dość podobna, z tańcami z różnych regionów, tradycji weselnych i tańca brzucha. Można ją urozmaicić występem wirujących derwiszów lub tańcem „tanura”. Różni się  czasem trwania i poziomem profesjonalizmu. Również najbardziej rozpoznawalne są tańce Regionu Kaukazu i oczywiście taniec brzucha.

Taniec egejski Zeybek. Jest szczególnie powszechny na obszarach Izmir, Aydin, Mulla, Denizli i Balikesir. Ważna jest też muzyka. Na klarnecie i bębnie gra się na otwartych przestrzeniach, a balama (Bağlama) i bęben w zamkniętych przestrzeniach. Taniec służy do okazania odwagi, otwartości i akceptacji wyzwania. Zeibeks to bohaterowie broniący słabych i można ich porównać do Robin Hooda. Oni bronią zwykłych ludzi przed  niesprawiedliwością, bezwzględnymi właścicielami ziemskimi i poborcami podatkowymi. Istniały od około 1600 do 1922 r. Zeibkowie przyczynili się też do oporu przeciwko Rosjanom (1877-1878) i najazdom Greków (1922). Ci „niwelatorzy masła” mieszkali na wyżynach i wybierali swojego wodza, Efe (a imię żołnierza pochodzące z Uzbekistanu), który przestrzegał ścisłego kodeksu honorowego. Słowo zeybek to uważa się, że pochodzi od słowa bekneğ (po turecku „odporny, trwały, niezawodny”), a także ma inne znaczenie jako brat lub przyjaciel. Taniec rozpoczyna się powolnym i odważnym marszem okrężnym. Tasowanie (turecki: nara) oznacza początek głównej części tańca. Nawiasem mówiąc, ruchy naśladują orła. Jest w sumie około 150 odmian, w których tańczą tylko mężczyźni, tylko kobiety lub zarówno mężczyźni, jak i kobiety.

Sami Turcy wywodzą ten taniec z drugiej strony Mongolii. Mówi się, że powstał w Anatolii już w 1000 AD. W Mongolii zwycięzcy zapasów tańczyli taniec orła i w regionie Ałtaju odbywa się również taniec orła. Często sam taniec zeybek jest określany jako taniec orła.

 POLSKA

Polskie tańce ludowe to tradycja zakorzeniona w dziesięciu wiekach polskiej kultury i historii. Wiele tańców wywodzi się z regionalnych obyczajów i wydarzeń historycznych, ale zawierają także formalne elementy sali balowej

czy nawet baletu i różnią się od stylów czeskiego, słowackiego i germańskiego. Obecnie tańce są wykonywane tylko na dużych imprezach, podczas festiwali lub w miejscach publicznych zorientowanych na turystów.

Kompozytor Fryderyk Chopin był wielkim propagatorem polskiej muzyki ludowej za granicą i często włączany folklor w jego kompozycjach.

Polskie tańce ludowe są energiczne i radosne. Podskoki, spiny i ruchy sportowe są powszechne. Wśród najbardziej znanych  i  lubianych  tańców polskich to krakowiak, mazurek, oberek, Polonez i polka czeska. Tańce te zaliczane są do tańców narodowych, ponieważ prawie każdy region Polski tańczył różne wariacje tych tańców. Wiele z tych tańców było wprowadzonych do sali balowej po najeździe Napoleona na środkową i wschodnią Europę, który przyniósł Szlachta francuska, naśladująca styl tańca polskiego chłopstwa i dodająca smaczków baletowych.

Mazur to szybszy taniec, w którym pary ślizgają się po parkiecie. Taniec jest inspirowany francuskim wpływy i tancerze poruszają się z gracją i szybko. Mazur był jedną z inspiracji dla Muzyka Chopina.

Oberek to szybki, żywiołowy taniec. Słowo „oberek” pochodzi od „obrot”, co oznacza „zawrócić”. W trakcie tańca mężczyźni dokonują wyczynów atletycznych, demonstrując wielkie skoki atletyczne.

Polonez. Najwybitniejszym z tańców narodowych jest polonez. Często jest to pierwszy taniec rozpoczynający duże wydarzenia. W Polsce poloneza nazywa się polonezem lub rzadziej chodzony (słowo oznaczające „taniec chodzenia”).

 PORTUGALIA

Muzyka i sztuka odgrywają ważną rolę w kulturze portugalskiej, a tradycyjne tańce ludowe, znane jako Ranchos Folclóricos wywodzą się z wiejskich i rolniczych społeczności kraju. Radosne i energetyczne brzmienie Ranchos Folclóricos bardzo różni się od fado, a te tańce partnerskie są wykonywane w parach lub grupach i są nadal praktykowane. Są zwykle obserwowane publicznie podczas uroczystości i wydarzeń specjalnych. Najbardziej uderzające są kolorowe kostiumy noszone przez mężczyzn i kobiety, gitara, akordeon i dudy. Różne tańce i kostiumy reprezentują różne regiony Portugalii. Kostium damski to zwykle długa i kolorowa, składająca się z sukienki lub spódnicy i topu wraz z odpowiednimi butami i szalik do włosów lub chusteczka. Mężczyźni natomiast noszą raczej proste garnitury składające się ze spodni i koszuli z długimi rękawami, czasem przykryte kamizelką. Przyjęło się również, że mężczyźni noszą kapelusze. Tradycyjnie styl strojów noszonych przez tancerzy był pod wpływem regionu i społeczeństwa, do którego należą.

Każdy taniec ma inną technikę, niezależnie od tego, czy składa się z dwóch, czy trzech kroków i jest tańczony w długiej linii  lub małych  kółkach. Niektóre z najpopularniejszych technik to „vira”, „fandango” i „Korynho”. Najbardziej tradycyjne tańce ludowe pochodzą z północy kraju, ale niektóre, jak „koridino” są również częścią południowej historii i można je nawet zobaczyć w Algarve podczas festiwali. Virera, oznacza „skręt”, pochodzi z regionu Minho na północy, a jego styl był  porównany do walca. W tym tańcu mężczyźni i kobiety tworzą krąg, którym obracają się w powietrzu ich ręce, a partnerzy, którzy ciągle się zmieniają, również krążą wokół siebie. Jak taniec virera, jest chula i fandango, które różnią się tym, że są nieco bardziej energiczne i są przy akompaniamencie różnorodnych stylów instrumentalnych i melodii.

Opracował Lukas Grigalavicius 

Tłumaczenie na język polski

Jadwiga Barcewicz