22 stycznia 2025
Środa, 22 dzień roku
Imienieny obchodzą:
Anastazy, Wincenty, Wiktor
|
AGENDA
ANKARA MEETING
Sunday, 19 May - Tuesday, 28 May 2019
Monday, 20 May 2019
11.00 Departure by private bus to venue
11.15 Official welcome
Overview
Meeting agenda
Educational subjects: summary
Project Ewaluation
Brief explanation of local activities of partners
Book content
Dissemination
12.30 Lunch
14.00 Activity with Learners and Refugees
Workshop: Woman refugees
Trainer: Aysun Töngür
16.30
Tuesday, 21 May 2019
09.30 Departure by private bus to venue
10.00 Anatolian History
Speaker: Prof. Dr. Burcu Erciyas
Middle East Technical University, Faculty of Architecture
11.00 Break
11.30 Anatolian History
Speaker: Prof. Dr. Burcu Erciyas
Middle East Technical University, Faculty of Architecture
12.30 Lunch
14.00 Refugees in Turkey
Speaker: Erdem Yazar
Association for Solidarity with Asylum Seekers and Migrants
16.00 Transfer to HSM
16.30 Cultural Activity
Workshop: Turkish folk dance, 2 hours
Center for Hobby Arts (HSM)
18.30
Wednesday, 22 May 2019
09.30 By public bus to drama workshop place
10.00 Activity with Learners and Refugees
Workshop: Cultural Contact Zone (Contemporary Drama)
Trainer: Dr. İhsan Metinnam
11.00 Break
11.20 Activity with Learners and Refugees
Workshop: Cultural Contact Zone (Contemporary Drama)
12.30 Lunch
14.00 Activity with Learners and Refugees
Workshop: Cultural Contact Zone (Contemporary Drama)
15.00 Break
15.20 Workshop on Arts, Culture and Refugees
Discussion about the role of arts and culture in facilitating the integration of refugees
16.00 …
19.15 Iftar Dinner
From Hotel to Restaurant (walking)
Hacı Raif Bey
The evening meal during Ramadan, breaking of the fast
20.09 Dinner
Thursday, 23 May 2019
09.30 By public bus to drama workshop place
10.00 Activity with Learners and Refugees
Workshop: Cultural Contact Zone (Contemporary Drama)
11.00 Break
11.20 Activity with Learners and Refugees
Workshop: Cultural Contact Zone (Contemporary Drama)
12.30 Lunch
14.00 Activity with Learners and Refugees
Workshop: Cultural Contact Zone (Contemporary Drama)
15.30 …
Friday, 24 May 2019
07.00 Departure by midibus
Cultural Heritage Workshop
The region of first Christian refugees escaped from the dominance of the Roman Empire
Cappadocia Visit
Short break in Tuz Golu (Salt Lake) on the road after breakfast (walk on lake)
Visit Uc Hisar Castle and Guvercinlik valley
Lunch
Certificate Ceremony in the Place of First Christian Refugees in Anatolia
Goreme Open Air Museum: Chapels, churches and living areas
Cappadocia Visit (continued)
Wandering around the fairy chimneys
Workshop: pottery in Avanos
Visit Urgup, taking photos of fairy chimneys of the Three Beauties
23.00 Arrival to the Hotel
Saturday, 25 May 2019
10.00 Departure by private bus to venue
10.30 Glossary on migration
Short training about the glossary on migration to clarify the refugee concept
11.15 Break
11.30 Legislation on immigration and asylum
Refugee Convention and partner countries
Process for asylum application
Fundamental rights after owning the permit
12.30 Lunch
14.00 Migration and Refugee Report
Glance at Origin and Asylum Countries
Country data from World Bank and Eurostat
15.00 Workshop
Tea cooking
Sunday, 26 May 2019
10.00 Departure by private bus to venue
10.30 Migration and Refugee Report (continued)
Information about worldwide refugees from UNHCR
Refugee crisis
Discussion about the report content, research method
11.15 Break
11.30 Survey Design and Methodology
12.30 Lunch
14.00 Guide on Education of Refugees
Educational system and the values of partner countries
Nonformal education programme for Refugees
Monday, 27 May 2019
10.00 Cultural and Historical Visit
Mausoleum of Ataturk,
Ethnography Museum (First state museum of the republic period with Turkish national character, history and
culture
I. Turkish Grand National Assembly Building, independence War Museum
II.Turkish Grand National Assembly Museum of the Republic
Anatolian Civilisation Museum, Citadel, Old City
By full day private midibus
PARTICIPANT LIST
UTA University of the Third Age
1. Danuta Sajur (staff)
2. Maria Czesława Szulga (staff)
3. Helena Łukaszewicz
4. Halina Wiszowata
5. Jadwiga Barcewicz
6. Janina Jakoniuk
7. Lech Wiszowaty
8. Irena Marszalik (guest)
9. Elżbieta Teresa Urban
10. Andrzej Jakoniuk (man)
11. Krystyna Rogalska
12. Elżbieta Teresa Stachurska
13. Teresa Lautsch
14. Elżbieta Kackieło
15. Halina Zyskowska
16. Nina Bielenia
MoCa Future Designers
1. Tiziana Mammoliti (coordinator)
2. Sara Rosato
3. Sara Scudero
4. Cristina Micheletto
5. Laura Vendasi
Dzień 1 Spotkania edukacyjnego projektu KCA w Ankara (Turcja)
Wspaniały poniedziałkowy poranek dla projektu KCA - "Wiedza to szansa na akceptację". Wielki początek współpracy z uczniami i kolegami z Uniwersytetu Trzeciego Wieku (Białystok, PL) i MoCa Future Designers (Florence, IT) w Ankarze. Na miejsce spotkania pojechaliśmy autobusem.
Hakki Bilgen koordynator projektu Ankara (Turcja) oficjalnie powitał uczestników projektu i przedstawił program spotkania edukacyjnego Ankara(Turcja) 19 - 29 maja 2019r. Następnie omówił i zaprezentował przedmioty edukacyjne, które zostały wręczone uczestnikom projektu a część z nich znajdowała się w sali obrad.
Grupa z Polski wręczyła drobne upominki Turkom przygotowane w Polsce z okazji obchodów Jubileuszu 25-lecia UTW w Białymstoku.
Wielkie słowa podziękowania Danuta Sajur główny koordynator projektu skierowała do
Ümit Yusuf Ertürk za trudną i ogromną pracę włożoną w projektowanie i przygotowanie przedmiotów edukacyjnych.
W dalszej części spotkania zajmowaliśmy się następującymi tematami:
- Podsumowanie i ocena projektu
- Pierwszy wspólny lancz
- Szybki trening tańca tureckiego (filmik znajduje się w części "Warsztaty projektowe")
- Prezentacja lokalnych działań projektowych MoCa Future Designers Florencja (Włochy)
w temacie uchodźców
- Zawartość książki
- Dissemination
- po godzinie 18 - tej czas wolny na zwiedzanie Ankary
Wielkie podziękowania od koordynatorów projektu otrzymały "Dziewczyny" za dobrą robotę i przyjemność oglądania studiów i projektów działań partnera włoskiego.
Jadwiga Barcewicz
 |  |  |  | | Hotel CINNAH | Miejsce wykładów, warsztatów i szkoleń>>> | | |
 |  |  |  | | przedmioty edukacyjne >>> | | | |
Dzień 2 spotkania edukacyjnego projektu KCA w Ankarze
Drugi dzień rozpoczęliśmy demo „Tureckie herbaty”. Przygotowaną herbatkę najmłodsi z uczestników z MoCa Future Designers serwowali podczas przerwy. Wysłuchaliśmy bardzo interesującego wykładu w 2 częściach na temat historii Anatolii, archeologii i ludów z bardzo aktywnym udziałem uczestników projektu z Polski. Po tym wkładzie było wiele uwag na temat tematów na wykłady w Polsce.
Był również czas na relaks podczas terapii energetycznej. „Jesteśmy najlepsi” (mówiąc trzy razy do siebie) poprowadzonej przez Helenę Łukaszewicz.
Następnie odbyła się prezentacja na temat „Uchodźców i osób ubiegających się o azyl w Turcji”. Prowadzący wyklad na wstępie zadał dwa pytania: Kto to jest uchodźca? oraz Jaki obraz uchodźcy nam się kształtuje?. W dalszej części prezentacji : dzielenie uchodźców, uchodźcy z Syrii itd...
W międzyczasie w przerwie wysłuchaliśmy trzech piosenek z muzyką ludową graną na oryginalnym instrumencie tureckim - baglama.
Drugi dzień zakończyliśmy na warsztatach tureckiego tańca ludowego w Center for Hobby Arts (HSM). Uczyliśmy sie kroków dwóch tańców; taniec Atabar z regionu Morza Czarnego, taniec Harmandali z regionu egejskiego).
Jadwiga Barcewicz
Dzień 3 spotkania edukacyjnego projektu KCA w Ankarze (22.05.2019)
Zaraz po śniadaniu w hotelu udaliśmy się do sali konferencyjnej, gdzie odbyło się szkolenie na temat "KCA Glossary on Migration". Szkolenie prowadził Hakki Bilgen koordynator turecki. Było to krótkie szkolenie na temat słownika dotyczącego migracji a celem było:
- wyjaśnienie koncepcji uchodźcy (za pomocą glosariusza)
- informacja na temat Rozporządzenia Dublin-III, dotyczącego porozumień UE i wcześniejszych
uchodźców
- ulotka słowniczka
- informacje o koncepcji uchodźców, przepisach i umowach ze słowniczkiem
Następnie udaliśmy się do jednego z Centrów Usług Socjalnych tureckiego Czerwonego Półksiężyca na warsztaty z uczniami i uchodźcami.
Jadwiga Barcewicz
Dzień 4 spotkania edukacyjnego projektu KCA Ankara (Turcja)
W czwartym dniu spotknia edukacyjnego projektu KCA (23 maja 2019) w Ankarze odbyły się dalsze aktywności Centrum Usług Socjalnych Tureckiego Czerwonego Półksiężyca:
- druga sesja warsztatów "Strefa kontaktu kulturowego" z kobietami uchodźcami i wybraną grupą zespołów Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Białymstoku (Polska) oraz MoCa Future Designers z Włoch.
- gry i zabawy z dziećmi uchodźców
- wspólne jedzenie z dziećmi i uchodżcami lanczu ugotowanego w publicznej kuchni CUS Czerwonego Półksiężyca, który jest rozdawany do wszystkich ośrodków społecznych
- spektakl wielokulturowy pt. "Tygiel Podlaski" w wykonaniu polskich uczestników projektu KCA
- wręczenie prezentów
Uczestnicy projektu KCA z Włoch pomimo deszczu udali się na zwiedzanie Mauzoleum Ataturka (założyciela Republiki Tureckiej) a z Polski mieli czas wolny.
Wieczorem w Sali Konferencyjnej hotelu odbyło się spotkanie integracyjne wszystkich uczestników projektu i wspólna pożgnalna kolacja "Project party and surprise birthday"
Jadwiga Barcewicz
Dzień 5 (24 maja 2019) Warsztaty Dziedzictwa Kulturowego
Wyjazd do Regionu pierwszych chrześcijańskich uchodźców, którzy uciekli przed dominacją Imperium Rzymskiego - "Wycieczka do Kapadocji"
- walking in the Salt Lake
- small village and its caravanserai
- from pigeon valley to the lunch in a carved rock hill
- pottery in a carved rock
And at the end, certificate ceremony in the ancient dining room inside a fairy chimney
Relacje z wyjazdu na filmach znajdujących się w części zakładki:
> Spotkanie edukacyjne Ankara (Turcja)
> Warsztaty Projektowe
> Kapadocja cz.1
> Kapadocja cz.2.
Miłego oglądania Jadwiga Barcewicz
Dzień 6 spotkania edukacyjnego w Ankarze już tylko z grupą edukatorów z Polski.
Było to szkolenie i bardzo trudne rozmowy na tematy uchodźców, migracji i azylu. Po zakończeniu spotkania późnym popołudniem udaliśmy się na spacer ulicami Ankary oraz przejazd do centrum handlowego, gdzie poczyniliśmy drobne zakupy i zjedliśmy kolację.
Dzień 7 ( 26 maja 2019) spotkania edukacyjnego w Ankarze (Turcja)
1. Głosowanie w Ambasadzie Polskiej w Ankarze do Parlamentu Europejskiego
2. Ciąg dalszy szkolenia oraz dyskusja na następujące tematy projektowe;
- kryzys uchodźcy,
- solidarność z uchodźcami w poszczególnych krajach i na świecie,
- projekt ankiety/kwestionariusza,
- przewodnik na temat edukacji uchodźców,
- wyniki i produkty finalne
3.Obiadokolacja na miescie i spacer po parku
Jadwiga Barcewicz
Dzień 8 (27 maja 2019) spotkania edukacyjnego w Ankarze
Wizyty kulturalne i historyczne
- Muzeum etnograficzne
- Muzea wojny o Niepodległość Turcji
1. Budynek Wielkiego Zgromadzenia Narodowego Turcji (1919-1924),
2. Budynek (1924-1961)
- Anatolijskie Muzeum CywilizacjiDzień 8
Czas wolny, ostatnia kolacja, spacer po Ankarze, zakup upominków itd....
Jadwiga Barcewicz
WYKŁADY, SEMINARIA, SZKOLENIA
W drugim dniu spotkania edukacyjnego projektu KCA w Ankarze wysłuchaliśmy dwóch bardzo interesujących wykładów związanych z tematyką projektu:
1. "Historia Anatolii" - prelegent prof. Dr Burcu Erciyas Middle East Technical University, Wydział
Architektury
2. "Uchodźcy w Turcji" - mówca Erdem Yazar Stowarzyszenie Solidarności z Poszukującymi Azylu i
Migrantami
Jadwiga Barcewicz
W 6 dniu spotkania edukacyjnego w Ankarze po wyjeździe zespołu z Włoch i połowy uczestników z Polski pozostali edukatorzy, i dalej była kontynuacja działań, szkolenia, trudne rozmowy na następujące tematy:
1.Glosariusz na temat migracji - krótkie szkolenie na temat słownika dotyczącego migracji w celu wyjaśnienia koncepcji uchodźcy
2. Przepisy dotyczące migracji i azylu; Konwencja dotycząca uchodźców i kraje partnerskie; Proces ubiegania się o azyl; Prawa podstawowe do uzyskania zezwolenia;
3. Raport o migracji i uchodźcach; Rzut okiem na kraje pochodzenia i azylu; Dane krajowe z Banku Światowego i Eurostatu
Jadwiga Barcewicz
Dzień 7 szkolenia, wykładów, dyskusji na następujące tematy:
- kryzys schronienia uchodźców, co UE robi, by okazać solidarność w kraju i za granicą
- treść ankiety i ewentualny projekt kwestionariusza
- przewodnik na temat edukacji uchodźców
- produkty finalne i wyniki projektu
W pierwszym dniu spotkania edukacyjnego w Ankarze w miejscu szkoleń i wykładó odbył się szybki trening tanca tureckiego. Zajęcia prowadziła wolontariuszka Dance Teacher Tugba Yilmażdemir.
W treningu uczestniczyli słuchacze UTW Białystok (Polska) oraz młode pokolenie z MoCa Future Designers Florencja (Włochy)
Jadwiga Barcewicz
W drugim dniu (21 maja 2019) spotkania edukacyjnego projektu KCA w Ankarze udaliśmy się do Center for Hobby Arts (HSM) na 2 godzinne warsztaty taneczne. Uczyliśmy się kroków 2 ludowych tańców tureckich :
1. Taniec Atabar z rejonu Morza Czarnego
2. Taniec Harmandali z regionu egejskiego.
Niespodzianką było na zakończenie warsztatów zatańczenie naszego tańca narodowego Polonez. Tańczyliśmy żywiołowo do muzyki z telefonu, ale było chyba dobrze, otrzymaliśmy ogromne brawa pracowników Center. Na koniec wspólne foty i przejazd do hotelu.
Jadwiga Barcewicz
Warsztaty parzenia herbaty: Oryginalna czarna herbata turecka, cayi w demli.
Klasyczny zestaw do tureckiej herbaty: szklaneczki w kształcie tulipana oraz podwójny imbryk Demli:na dole baniak z wodą, u góry malutki czajnik z esencją.
Herbata turecka to herbata czarna, uprawiana w rejonie Rize. Jest to herbata z małymi listeczkami. Ma bardzo wyjątkowy, specyficzny smak w odróżnieniu od Chińskiej czy Indyjskiej. Jest to ten sam gatunek, ale krzaczki wyglądają inaczej: gruby pień, niewiele gałązek.
Oryginalnie w Turcji przygotowuje się tę herbatę na ogniu. Do dolnego baniaka wlewamy wodę, do górnego czajnika wrzucamy dość dużo herbaty (jedną szklaneczka o kształcie tulipana 100ml).
Herbata jest sucha, więc zalewamy ja odrobiną zimnej wody, można ją troszkę pomieszać, żeby cała się namoczyła i była wilgotna, a następnie odsączyć (najlepiej przez sitko). I taką herbatę stawiamy na baniaku z wodą i czekamy, aż się zagotuje. Czekanie jest istotne.
Woda się gotuje, a u góry herbata jest w cieple. Teraz można powąchać wilgotny susz z górnego czajnika. Następnie wrzucamy do herbaty kostkę cukru, ale można też dodać inne dodatki: kardamon, cynamon, owoce, mięta. Czego dusza zapragnie.
Następnie z dolnego naczynia zalewamy herbatę wrzątkiem w górnym i uzupełniamy wodę w dolnym. Podobno kostka cukru powoduje, że napar ma lepszy smak, aromat i barwę: herbata będzie podobna do wina. I czekamy, aż woda w dolnym czajniku znowu się zagotuje.
Tylko w taki sposób można przygotować prawdziwą turecką herbatę.
Po 20 minutach herbata jest gotowa.
Jeśli ktoś chciałby się napić tureckiej herbaty, a nie ma takiego sprzętu, można spróbować zaparzyć ją jak zwykłą czarną herbatę, ale ma wtedy zupełnie inny smak. Można też przygotować ją w czajniku do espresso (jak kawę).
Następnie przez sitko, przelewamy pół szklaneczki esencji i dolewamy wodę. I według przepisu dodajemy 2 kostki cukru.
Kilka informacji o herbacie po turecku.....
W parzeniu herbaty po turecku ważne są również odpowiednie proporcje suszu do wody. Od tego zależy jej smak i aromat. Stosuje się wiele wariantów, ale najpopularniejszy jest – 3 łyżki stołowe herbaty na 30 minut parzenia na 1 cm esencji w szklaneczce.
Często Turcy dodają do herbaty przyprawy – na przykład kardamon lub goździki. Dodawane są one do suchych liści na samym początku parzenia. Oczywiście nie zapominają o przekąskach. Rano są nimi simity (tureckie obwarzanki), po południu słodka baklawa – wywodząca się od Kurdów.
Herbata po turecku jest mocna i gorąca – jak to się ma do panujących w Turcji często upałów? Okazuje się, że gorąca herbata może przynieść ulgę nawet w upalne dni – podnosi ciepłotę organizmu, w wyniku czego wydaje nam się, że jest chłodniej niż w rzeczywistości. Mniej się pocimy, nie odczuwamy pragnienia.
Wpływ na zmniejszenie odczuwania upału ma również związek, który wydziela się w pierwszych minutach zaparzania herbaty – kofeina, nazywana w odniesieniu do herbaty teiną. Pobudza nasz organizm, stymulując wydzielanie adrenaliny i noradrenaliny. Hormony te powodują, że nie odczuwamy tak bardzo pragnienia, jesteśmy pobudzeni, mamy więcej energii.
Nie dajmy się jednak zwieść pozornemu poczuciu chłodu, wywołanemu gorącą herbatą. Wprawdzie mniej się pocimy, ale herbata działa moczopędnie. Brak odpowiedniego nawodnienia może w efekcie skutkować zmęczeniem i osłabieniem. Ilość płynów powinna być dostosowana do trybu życia, wysiłku fizycznego i predyspozycji fizycznych.
Jadwiga Barcewicz
Warsztaty: Activity with Learners and Refugees ( 3); Workshop on Arts, Culture and Refugees
W trzecim dniu spotkania edukacyjnego projektu KCA (22 maja 2019) od godziny 10 do 16 odbywały sie różne aktywności z uczniami i uchodźcami w Centrum Usług Socjalnych Tureckiego Czerwonego Półksiężyca. Odwiedziliśmy prowadzone zajęcia w zakresie fryzjerstwa, szycia, haftu, makijażu, wiązania chust itd... Część uczestników brała udział w 3 częściach warsztatów pt."Strefa kontaktu kulturowego (dramat współczesny)a po ich zakończeniu w dyskusji na temat roli sztuki i kultury w ułatwianiu integracji uchodźców.
Zajęcia prowadził dr Ihsan Metinnam trener i nauczyciel dramy z Globe Day.
Jadwiga Barcewicz
Activity with Learners and Refugees (23 maja 2019)
Drugi dzień warsztatów "Workshop: Cultural Contact Zone (Contemporary Drama)
z kobietami uchodźcami i wybraną grupą zespołów Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Białymstoku (Polska) oraz MoCa Future Designers z Włoch.(JB)
Po występach zespołu "Podlaskie Korale" zostały wręczone symboliczne upominki w postaci chust na głowę.
W środę 22 maja 2019 po warsztatach Dramy udaliśmy się na zwiedzanie Meczetu 'KACATEPE" w Ankarze (JB)
Anitkabir ( 23 maja 2019 uczestnicy z Włoch)
“Bez Napoleona i De Gaulle’a istniałaby dalej Francja, bez Washingtona z pewnością powstałyby Stany Zjednoczone. Jest mniej pewne, czy bez Lenina mógłby zaistnieć Związek Radziecki, ale nie ma wątpliwości, że bez Atatürka nie byłoby Turcji.” /Alfred Brochard/
Uczestnicy projektu KCA z Włoch pomimo deszczu udali się na zwiedzanie Mauzoleum Ataturka (założyciela Republiki Tureckiej).
Anıtkabir – mauzoleum założyciela tureckiej Republiki i jej pierwszego Prezydenta, Marszałka Turcji Kemala Atatürka, znajduje się w Ankarze, stolicy Turcji. Zostało zaprojektowane przez architektów: profesora Emin Onata oraz Orhana Arda i ukończone w 1953 roku. Na terenie mauzoleum znajduje się również grób drugiego Prezydenta Republiki, wielokrotnego premiera, a jednocześnie przyjaciela i bliskiego współpracownika Atatürka – generała-pułkownika İsmeta İnönü.
Anıtkabir położone jest w centrum miasta, na wzgórzu zwanym Anıttepe. Mauzoleum jest oświetlone w ciągu nocy. W określone dni organizowane są również spektakle światło i dźwięk.
Źródłó: Wikipedia
Jadwiga Barcewicz
Warsztat Dziedzictwa Kulturowego
"Kapadocja - Region pierwszych chrześcijańskich uchodźców uciekających przed dominacją Imperium Rzymskiego"
W czasach Imperium Rzymskiego Kapadocja była jedną z kontrolowanych przez Rzym prowincji i to tutaj osiedlali się prześladowani chrześcijanie. I to jest zupełnie inna ciekawa historia, dzięki której zapewne Kapadocja zawdzięcza sobie rozkwit popularności wśród dzisiejszych turystów. W III-IV wieku n.e. działali tutaj tzw. „kapadoccy ojcowie kościoła” (np. Bazyli czy Grzegorz z Nyssy), budując i rozwijając ideę klasztornego życia. Powstały tu duchowe wspólnoty, budowano zespoły klasztorne, kościoły, kaplice przyozdabiano malowidłami, freskami. To samowystarczalne społeczności, których ślady dziś można podziwiać (a nie zapominajmy o kapadockim winie pędzonym przez mnichów :))
Szacuje się, że religijnych miejsc powstało tutaj nawet około tysiąca! Najciekawsze kościółki można dzisiaj podziwiać na terenie Muzeum Göreme, które znajduje się na liście Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO.
Z racji niewielkiego dostępu światła do wydrążonych stożków, wiele fresków zachowało się w świetnym stanie i budzą niezmienny zachwyt, nawet wśród niespecjalnie religijnych osób.
W Kapadocji ta metafizyka jest obecna i wyczuwalna.
Bo to nie jest tak, że Kapadocja jest jakimś skansenem, który zwiedza się w wycieczkowych grupach, i gdzie nie istnieje prawdziwe życie, tylko to pokazowe – dla turystów. Wprost przeciwnie! W księżycowy pejzaż wtopione są klimatyczne domki, hoteliki, sklepy, restauracje, biura czy warsztaty.
Owszem, mieszkańcy funkcjonują w miasteczkach, ale i one są zupełnie inne niż to, co można zobaczyć w typowym tureckim mięście.
Ale kameralne Göreme, Ürgüp, Avanos to miasteczka niemalże w całości zbudowane z kapadockiego piaskowca, wplecione w krajobraz powulkanicznych pozostałości. Nawet nowe budynki pasują do klimatu. To pewnie dlatego człowiek czuje się tutaj spokojniejszy. Nie przytłaczają nas wieżowce i nie denerwuje miejski hałas. Wszystko jest dużo mniejsze i bardziej kameralne. I wszystko nosi ten żółtawy kolor piaskowca…
Jadwiga Barcewicz
Warsztaty garncarskie pt. "Ceramika w Avanos"
Avanos znany jest z długiej historii wyrobu ceramiki. Niesamowita i imponująca kolekcja wyrobów garncarskich, wysokiej jakości i jakości wykonania. Chez Galip gospodarz i właściciel muzeum jest często porównywany do Einstiena po wyglądzie. Ma nawet zdjęcie Einstiena na ścianie. Oglądaliśmy jak wykonywał wazon na napędzanym stopą pokrętle garncarskim. Warsztatu garncarskiego doświadczyła również nasza koleżanka z Włoch Tiziana Mammoliti, wykonując mały wazonik . Następnie udaliśmy się
na zwiedzanie muzeum i drobne zakupy.
Warsztaty garncarskie bardzo się podobały i świetnie bawiliśmy się. Gospodarze zapewnili nam ogromną gościnność, przygotowali herbatkę , kawę, kto co sobie życzył, za co jesteśmy bardzo wdzięczni.
Zapraszam do obejrzenia filmiku
Jadwiga Barcewicz
HISTORIA, KULTURA, SZTUKA, OBYCZAJE, ZWYCZAJE...
Zwiedzanie muzeów
W ostatnim dniu pobytu w Ankarze zwiedziliśmy trzy muzea. Dwa poświęcone Kemalowi Atatürkowi oraz Muzeum Cywilizacji Anatolijskich.
Muzeum „Kurtulus Savasi Muzesi ve Cumhuriyet Muzesi”, to budynek, w którym początkowo mieściła się szkoła, a następnie został przekształcony do potrzeb parlamentu. Zachowany wystrój wnętrza wiele mówi o tej epoce. Tu powstały podwaliny Republiki Tureckiej. Po I wojnie światowej i załamaniu się Imperium Osmańskiego doszło do wojny pod dowództwem wielkiego człowieka Kemala Atatürka. Utworzył on pierwszy jednoizbowy Parlament, kiedy nie została jeszcze ogłoszona Republika, a sułtan osmański nadal próbował rządzić ze Stambułu. Budynek odegrał bardzo ważną rolę w walce o wygraną w tej wojnie. 23 kwietnia 1920r. zostało utworzone w Ankarze Wielkie Zgromadzenie Narodowe Turcji i stało się ono jednym z filarów państwa tworzonego przez Atatürka. Oglądaliśmy salę obrad, gabinety i przedmioty osobistego użytku Atatürka.
Muzeum Cywilizacji Anatolijskich
Jest to muzeum archeologiczne, założone w 1921r. Pierwszą lokalizacją była jedna z wież zamku w Ankarze, Akkale. Inicjatorem jego utworzenia był Mubarek Galip Bey. Zgodnie sugestią ówczesnego prezydenta Kemala Ataturka pragnącego stworzenia muzeum hetyckiego doszło do gromadzenia zabytków hetyckich znajdujących się w posiadaniu innych muzeów i wysyłania ich do Ankary.
Współcześnie muzeum mieści się w budynkach bazaru z XV wieku. Zajmuje dwa budynki z czasów osmańskich, odnowione i przystosowane do pełnienia nowej roli. Muzeum obejmuje zabytki kultur Anatolii od czasów prehistorycznych (paleolit). Ekspozycja ma układ chronologiczny. Obejmuje: paleolit, neolit, chalkolit, starszą epokę brązu, okres wpływów asyryjskich w Anatolii, starszy okres hetycki, okres imperium hetyckiego, czasy nowo hetyckie,, zabytki frygijskie,, urartyjskie, lidyjskie.
Do szczególnie ważnych obiektów należą: rekonstrukcja neolitycznego sanktuarium z freskami, z VII w. p.n.e.; figurki z okresu neolitu i chalkolitu, datowane na V w.p.n.e.; brązowe insygnia kultowe; złote naczynia z Alace Hoyuk z końca III w.p.n.e.; znaleziska hetyckie, wyroby brązowe. Osobną galerię stanowią rzeźby i posągi. Muzeum Cywilizacji Anatolijskich odniosło wielki sukces w 1997r jako Muzeum Roku w Europie.
Janina Jakoniuk
RAMADAN
Ramadan (arab. رمضان, ramaḍān; per., paszto, czecz. ramzan; tur. ramazan; ben. রমজান, ramajāna) – dziewiąty miesiąc kalendarza muzułmańskiego. Dla muzułmanów jest święty, gdyż w tym miesiącu rozpoczęło się objawianie Koranu – archanioł Gabriel (arab. Dżibril) ukazał się Mahometowi, przekazując kilka wersów przyszłej świętej księgi islamu.
Podczas trwania ramadanu od świtu do zmierzchu muzułmaninowi nie wolno spożywać żadnych pokarmów, pić żadnych napojów (w tym wody), palić tytoniu ani uprawiać seksu (→ saum). Ostatni posiłek przed kolejnym dniem postu jedzą przed świtem, w momencie kiedy usłyszą wołanie do porannej modlitwy fadżr, powstrzymują się od dalszego jedzenia i picia. W ramadanie muzułmanie zwykle spożywają dwa posiłki – iftar po zachodzie słońca oraz suhur przed świtem. Jednak obowiązkiem muzułmanina podczas ramadanu jest szczególna wstrzemięźliwość nie tylko wobec doznań cielesnych, ale i wewnętrznych złych skłonności do fałszu, obłudy, obmowy, kłamstw.
Post to inaczej ochrona przed karą Allaha. Ci, którzy poszczą, wchodzą do raju z bramy "ar-Rajan" (gdzie raj ma 8 bram, piekło 7, a odległość między bramami wynosi 70 lat). Kobiety ciężarne, karmiące matki, osoby chore psychicznie i podróżujący nie muszą przestrzegać ramadanu. W zamian mogą wybrać sobie 30 dowolnych dni w ciągu roku na post, a w czasie ramadanu nakarmić przynajmniej jedną osobę, której nie stać na przyzwoity posiłek. Z drugiej strony Al-Buchari wyraźnie nakazuje, aby podczas ramadanu wstrzymywać się od wszelkich konfliktów i walk: "kiedy pościsz, nie powinieneś mówić złych rzeczy ani krzyczeć, a jeśli ktoś będzie chciał kogoś przekląć lub z nim walczyć, niech powie: – poszczę."
Ramadanowy savoir vivre (w Turcji) w 2019r.
W Turcji zamiast „ramadan” mówimy „ramazan”. Dlaczego? Tak w skrócie, bo Turcy muszą mieć na wszystko własne słowo. Ale jak powiecie Turkom „ramadan” to oczywiście się nie obrażą ;)
Nie wszyscy Turcy przestrzegają postu.
Nie ma tu odgórnych wytycznych, bo kraj jest świecki. Każdy robi co chce. Pości, albo nie.
Na zakończenie postu świętuje się hucznie przez trzy dni i są to dni wolne od pracy, nikt nikogo nie sprawdza ze stopnia religijności i absolutnie normalne jest zarówno obchodzenie postu, jak i kompletne go nie przestrzeganie.
Post trwa od wschodu do zachodu słońca.
Podczas postu nie wolno jeść, pić, używać jakichkolwiek środków pobudzających (np. alkoholu, papierosów), mieć nieczystych myśli (i czynów). Są ramazanowye kalendarzyki, które można dostać bezpłatnie w rozmaitych sklepach, piekarniach, itp., gdzie rozpisane są godziny wschodu i zachodu słońca w kolejne dni, jak i rozpisane są pory modlitw. Zmieniają się one w zależności od pory roku, jako że święta muzułmańskie nie mają stałych dat, bo odbywają się zgodnie z księżycowym kalendarzem. Są też aplikacje na telefon.
Dlaczego ci ludzie poszczą?
Poszczą z wielu różnych powodów. Najważniejszy to posłuszeństwo zasadom religii.
Ponadto przestrzeganie postu, jak i np. jałmużna czyli pomoc biednym to jeden z filarów islamu. Z tym się nie dyskutuje, po prostu tego się przestrzega.
Kolejna ważna sprawa to wczucie się w sytuację osób biednych, głodnych, potrzebujących. Mimo że Turcy generalnie uwielbiają pomagać i są bardzo serdecznymi ludźmi, to cecha empatia dość słabo jest u nich rozwinięta. Raczej trudno jest im postawić się na cudzym miejscu, co widać na co dzień chociażby w ruchu drogowym.
Tymczasem w ciągu tych 30 dni będąc głodnym i spragnionym muzułmanin przypomina sobie (jeśli pości co rok) jak to jest, nie mieć wyboru: jeść czy nie jeść.
W ramazanie panuje lekko przygaszona, uduchowiona atmosfera, raczej nie organizuje się wtedy np. wesel, religijne osoby nie jeżdżą wtedy na wakacje, festiwale są często tak planowane aby nie przypadały na ramazan.
Prawdziwie wierzący rezygnują z nieistotnych sporów, tracenia czasu na drobiazgi. Zamiast tego oddają się modlitwie i refleksji, a na koniec postu pomocy potrzebującym.
Dlaczego niektórzy nie poszczą?
Bo nie chodzi o poszczenie „na siłę”, żeby się za przeproszeniem „zamęczyć”. Post nie może nam szkodzić.
Koran wyraźnie zwalnia z poszczenia dzieci, kobiety miesiączkujące, w ciąży i karmiące, chorych i podróżujących. Jeśli kobieta np. pości w ramazanie i w tym czasie dostanie okres, to na tych kilka dni robi przerwę, i w dowolnym czasie te dni sobie potem „odrobi”.
Ponadto postu nie przestrzega w Turcji ten, kto.. nie chce. Jest to sprawa między nim a Tym-Na-Górze. Nie ma presji na osobach nie poszczących, chyba że mówimy o wyjątkowo konserwatywnych środowiskach. A propos, są też takie skrajnie liberalne środowiska, w których to poszczenie jest niemile widziane (tak, taka właśnie jest Turcja!).
Jeśli ktoś jest „niyetli” (dosłownie: „ma intencję” – pości), należy mu się szacunek i komentarz „Allah kabul etsin” (Niech Bóg da). Jeśli ktoś funkcjonuje normalnie, to… funkcjonuje normalnie ;) I już.
Jak zmienia się życie obcokrajowca w czasie ramazanu?
To zależy… o jakim rejonie Turcji mówimy. W dużych miastach jak i na południowym zachodzie kraju życie toczy się normalnie. Sklepy są czynne, restauracje również.
Często zobaczymy Turków i Turczynki siedzących jak gdyby nigdy nic w kawiarniach, z papierosami w dłoni i filiżanką herbaty lub kawy. Nie musimy więc porzucać naszego zwyczaju pałaszowania lodów czy picia wody na ulicy, nikt na nas nie spojrzy krzywo, nikt nie zwróci uwagi.
Jednak im dalej od metropolii tym bardziej obyczaje się zmieniają. Ba, nawet w konserwatywnych dzielnicach Stambułu czy Ankary (a nawet w Alanyi) można zobaczyć zamknięte na cztery spusty lokanty i knajpki… tak, zamknięte na cały miesiąc! Prowadzący je konserwatywni muzułmanie wolą w tym okresie zrezygnować z zarobku.
W małych miasteczkach czy na wsi na wschodzie to raczej nieposzczący będzie się wyróżniał z tłumu. Tam też należy zwrócić uwagę na to, by nie jeść na oczach innych, nie wspominając już o papierosach czy alkoholu. Nadal – nikt nam pewnie krzywdy z tego powodu nie zrobi (Turcy naprawdę są bardzo wyrozumiali dla gości) ale po prostu… chodzi o ludzką przyzwoitość.
A co, kiedy post się skończy i nastaną święta?
Trzydniowe zakończenie postu to takie Boże Narodzenie w muzułmańskim wydaniu :) Uginające się od potraw stoły, odwiedziny rodziny i przyjaciół, dzieciaki biegające i ciągnące za obrusy, zamieszanie i wariactwo. W tym okresie częstują słodyczami, baklawą czy lokum i to na każdym kroku – i nie należy odmawiać, nawet jeśli jest się na diecie.
Opracowała Jadwiga Barcewicz
(Źródło Wikipedia oraz informacje zebrane podczas pobytu w Ankarze)
Iftar, czyli ramadanowa uroczysta kolacja
Iftar (ar. ... Iftar jest jednym z religijnych elementów obchodzenia ramadanu, posiłek często jest spożywany razem z iinnym ludźmi po modlitwie o zachodzie słońca (maghrib). Jest to również pierwszy posiłek muzułmanina w okresie ramadanu, spożywany od porannego posiłku przed wschodem słońca, suhur.
Jak wygląda w Turcji przygotowanie do iftaru i sam iftar?
Jak to jest z przygotowaniem potraw podczas postu? Po prostu ich nie próbujemy, solimy i przyprawiamy na oko w końcu później można będzie doprawić. Kolacja iftarowa zaczyna się wtedy gdy muezzin z minaretu czyli wieży meczetowej zaczyna nawoływać na modlitwę. Wtedy to chyba w każdym tureckim domu osoby poszczące sięgają po szklankę wody. Odmawiając besmele gaszą pragnienie po całym dniu postu. Następnie zjadają daktyle i zaczynają normalny posiłek składający się z zupy, drugiego dania i deseru. Najczęściej na stole pojawiają się również różne przystawki typu sarma czy borek. Po posiłku podaje się herbatę. Przeważnie większość Turków nim zasiądzie do kolacji nastawia już czajnik na herbatę by jak tylko zje kolację móc zapalić papierosa przy szklaneczce czaju.
Niestey turecka gościnność bywa czasem bardzo "nieprzyjemna". Niestety w Turcji przesada, wyolbrzymianie, nadinterperetacja są na porządku dziennym chyba w kazdej dziedzinie zycia. Oni po prostu tak mają.
Innym bardzo przykrym zasłyszanym zjawiskiem jest wyrzucanie jedzenia. Mimo tego, że w telewizji i radiu trąbią, że post nie polega na głodzeniu się po to by po zachodzie słońca usiąść do suto zastawionego stołu i dosłownie nażreć sie aż brzuch pęka w. A jeśli coś zostanie a zostaje dużo, wyrzuca się to do śmietnika po to by nastepnego dnia przygotować kolejne tony jedzenia. Dużo jedzenia zostało i po naszej kolacji w restauracji.....
Jedzenie daktyli na początek kolacji wzięlo sie stąd że Prorok Mahomet przerywal post jedząc daktyle, dlatego muzulmanie na calym swiecie w miesiącu postu jedzą daktyle. W książkach o tematyce religijnej mozna znaleźć pouczenie Proroka w tym temacie.
Restauracja w której jedliśmy iftar pękała w szwach. Kelnerzy biegali a może nawet fruwali między stolikami . Na stole już czekały na nas startery: daktyle. sałatka sezonowa, pilaw z bulguru, sałatka z portulaki z jogurtem, çiğ köfte, pide i oczywiście woda.
Wyjście na iftar na miasto było dla nas bardzo ciekawym spotkaniem z kulturą, zwyczajami i obyczajami Turków.
Opracowała Jadwiga Barcewicz
(Źródło Wikipedia i inne informacje pobrane z internetu i spostrzeżenia własne0
Kuchnia turecka
Kuchnia turecka – kuchnia pochodząca z terytorium Turcji. Swoje bogactwo zawdzięcza potrawom pochodzącym z różnych regionów Imperium Osmańskiego. To, co najbardziej charakterystyczne dla kuchni tego kraju to przede wszystkim swoboda w łączeniu rozmaitych smaków i składników.
Kuchnia turecka to bogactwo składników i sposobów przyrządzania potraw. W kuchni tureckiej nie ma słowa niemożliwe – łączenie skrajnych nawet smaków, jest rzeczą całkowicie normalną. Na stołach króluje kebab, ciekawie przyprawione warzywa i słodkie desery. Jest różnorodnie, kolorowo i bardzo tradycyjnie.
Kuchnię turecką zapoczątkowały ludy koczownicze przebywające na terenach dzisiejszej Turcji. Wieki temu nomadowie trudnili się hodowlą zwierząt oraz przetwarzali ich mleko, dlatego produkty pochodzenia zwierzęcego stanowiły podstawę wyżywienia. W menu królowała jagnięcina (kuzu), baranina i wołowina. Najpopularniejszymi sposobami przetwarzania mięsa było jego pieczenie, suszenie oraz solenie. Na równi z mięsem taktowano wyroby mleczne, w tym sery i jogurty.
W późniejszych czasach, kiedy plemiona nomadów osiadały na wybranych przez siebie terenach, zaczęła się uprawa roli i do diety włączono więcej produktów roślinnych. W kuchni wykorzystywano oliwę z oliwek, warzywa takie jak bakłażany, pomidory, kapustę, kalafior, cebulę, cukinię, ziemniaki czy ogórki. Warzywa dziś podaje się tradycyjnie pieczone i faszerowane mięsem lub ryżem. Bardzo popularne zastosowanie ma przede wszystkim bakłażan i liście winogrona, które w Turcji przyrządza się na niezliczoną wprost ilość sposobów. Faszerowany i pieczony bakłażan jest swego rodzaju znakiem rozpoznawczym kuchni tureckiej, tak samo, jak farsz zawinięty w liście winogrona.
Kuchnia turecka to mieszkanka wpływów zarówno azjatyckich, jak i europejskich. W daniach widać i czuć wpływy chińskie, greckie, a nawet francuskie. Kuchnia ta słynie między innymi z doskonałego chleba ekmek lub pieczywa pide. Ogólnie rzecz biorąc, kuchnia turecka, mimo że bardzo rozmaita, jest stosunkowo prosta. Dania składają się przede wszystkim z mięsa i warzyw. Warzywa najczęściej smaży się na oliwie z dodatkiem cukru i czosnku. Używa się dość dużej ilości przypraw, w tym cynamonu, mięty, papryki oraz pietruszki.
Mleko przerabiane jest na jogurt, który bywa podstawą różnego rodzaju sosów. Popularne są też zupy, które podaje się obowiązkowo z chlebem. Jeżeli porównać kuchnię turecką do którejś z innych kuchni świata, to największe podobieństwa znajdziemy w kuchni indyjskiej. Szczególnie, kiedy weźmiemy pod uwagę potrawy mięsne i desery.
Menu bogate jest też w różnego rodzaju owoce. Najczęściej wykorzystuje się figi, winogrona, melony, morele i brzoskwinie.
Najpopularniejsze dania kuchni tureckiej
Kebab – jest najpopularniejszym – znanym chyba w każdym zakątku świata – daniem. Według legendy kebaba wymyślił kucharz Iskander. Podobno zbudował on pionowy rusz, zasypał go węglem i na środku zamontował miecz, na którego nabił baranie mięso. Taka konstrukcja rusztu zagwarantowała soczystość mięsa. Kebab przyrządza się dziś z baraniny, wołowiny lub jagnięciny.
Falafel – to kotlety z ciecierzycy lub bobu, podawany zamiennie za kebab w picie. Potrawa jest wegetariańska.
Hummus – pasta (najczęściej ciecierzycowa) egipskiego pochodzenia. Hummus stosuje się jako dodatek do wielu dań lub smaruje nim pieczywo. Smak paście nadaje czosnek, rzymski kmin oraz oliwa i sok z cytryny.
Simit – odmiana bajgli pieczona z ciasta składającego się z mąki pszennej, wody, mleka, jajek, oliwy i drożdży. Simit posypane są prażonymi ziarnami sezamu.
Kumpir – pieczone ziemniaki faszerowane warzywami z serem i masłem. W składzie nadzienia do kumpir najczęściej znaleźć można kukurydzę i paprykę konserwową, ogórki konserwowe, oliwki, cebulę, zielony groszek i kapustę.
Mercimek Çorbası – zupa z soczewicy z warzywami (najczęściej z marchwią, cebulą i pietruszką). Dawniej potrawa serwowana była na stołach biedniejszych obywateli, dziś jest przysmakiem narodowym znanym z wysokiej wartości odżywczej. Zupa zawiera duże ilości błonnika, białka i żelaza.
Typowe przystawki i napoje kuchni tureckiej
Ulubionym napojem Turków jest herbata. Zwyczajowo herbatę pije się ze szklanek o kształcie tulipanów. Cechą charakterystyczną tureckiej herbaty jest bardzo słodki smak. Turcy lubią też kawę, gotują ją do uzyskania odpowiedniej intensywności naparu i przelewają do filiżanek pozbawionych uszek. Mocny napar rozcieńcza się wodą, słodzi i dopiero wtedy wypija.
Narodowym napojem w Turcji jest raki, czyli rodzaj wódki z dodatkiem anyżu. Często pije się też różnego rodzaju soki i napary owocowe.
Tureckie desery można podzielić zasadniczo na dwa typy: słodkie ciasta oraz desery mleczne. Jednym z najpopularniejszych deserów jest baklava znana z kuchni greckiej. Często podaje się też jogurt ayran oraz galaretki rachatłukum.
Przystawki podawane są w Turcji przed każdym posiłkiem. Najczęściej są to sery, smażone lub faszerowane warzywa i różnego rodzaju pasty. Popularne jest też puree i wędzony tuńczyk.
Kulturowe nawyki żywieniowe w kuchni tureckiej
Turecka kultura żywieniowa bazuje przede wszystkim na religii. Ze względów religijnych niedozwolone jest jedzenie wieprzowiny i zwierzęcej krwi. Ważna jest też swego rodzaju atencja podczas spożywania posiłków. Nie wolno się podczas nich śpieszyć, należy dosłownie celebrować posiłek.
W Turcji na śniadanie podaje się zupę z soczewicy oraz typowy zestaw śniadaniowy składający się z chleba, ogórków, pomidorów, jajek, owczego sera i oliwek. W wersji na słodko śniadanie składa się z pieczywa oraz dżemu i miodu.
Przed każdym posiłkiem w Turcji podaje się znane z kuchni greckiej meze, czyli inaczej przystawki. Meze występuje ogromnej ilości wersji – spotykamy przystawki zarówno ciepłe, jak i zimne. Niektóre proste, inne bardzo okazałe. Przekąską może być zarówno zwykły sos, jak i smażone paszteciki z serem, mięsem i szpinakiem.
Ciekawostki na temat kuchni tureckiej
W Turcji uprawia się 86 odmian oliwek i kraj ten jest jednym z głównych eksporterów oliwy oraz samych oliwek.
W Turcji panuje tradycja, która nakazuje jeść palcami wszystkie przystawki. Cokolwiek nie zostanie podane w ramach przystawki, w złym tonie jest sięgać po sztućce.
Niektóre z tureckich restauracji są ściśle wyspecjalizowane w konkretnych rodzajach dań. W jednych serwuje się np. tylko i wyłącznie zupy, a inne zajmują się przygotowaniem samych przekąsek.
Kuchnia turecka – mini słowniczek
Ekmek – chleb o kwaskowatym smaku wypiekany z pszennej białej mąki i czasami z dodatkiem mąki pełnoziarnistej. Cechą charakterystyczną chleba jest chrupkość spowodowana posmarowaniem go mlekiem bądź żółtkiem. Ekmek często też posypuje się sezamem lub makiem.
Pide – rodzaj płaskiego nadziewanego chleba przypominającego pizzę.
Dürüm jest kebabem, którego nie podaje się w picie ani w macy, tylko w lawasz – rodzaju tureckiego placka. Danie jest zawinięte w rulon i z jednej strony wystają składniki. Cechą charakterystyczną dürüm jest sposób przygotowania placka i mięsa. To od ich bowiem zależy późniejszy efekt.
Lahmacun jest jednym z rodzajów tureckiego fast fooda i z pewnością też jednym z najpopularniejszych dań ulicznych. Ta potrawa do złudzenia przypominająca pizzę – jest przygotowana z drożdżowego ciasta i mięsa. Danie to zalicza się to tureckich meze, czyli przekąsek.
Ayran to tradycyjny turecki napój, który powstaje tylko z dwóch składników. Proporcje składników – wody i jogurtu, są ściśle określone. Ayran pije się najczęściej w upalne dni, dlatego że napój doskonale chłodzi. Tradycyjnie w kulturze tureckiej podejmuje się ayranem gości.
Börek
Danie börek to ciasto i farsz. Potrawa znana jest nie tylko w Turcji, ale też w Izraelu, Grecji, na Kaukazie i na Bałkanach. Warstwy ciasta przekłada się farszem i piecze. Farsz mięsny przygotowuje się z jagnięciny lub wołowiny, a jarski najczęściej z natki lub szpinaku.
Tureckie Meze
Meze to inaczej przekąski, czyli małe dania, które podawane są przed właściwymi potrawami. Meze mają za zadanie zaostrzać apetyt i bardzo często są to produkty lub potrawy o zdecydowanym smaku.
Opracowała
Jadwiga Barcewicz
Żródło: Wikipedia, blogi o kuchni tureckiej oraz spostrzeżenia własne
Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca
Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca (ang. International Red Cross and Red Crescent Movement) – międzynarodowy ruch humanitarny, zrzeszający około 97 milionów wolontariuszy na całym świecie, stworzony aby chronić ludzkie zdrowie i życie, zapewniać szacunek dla istoty ludzkiej, oraz by łagodzić i zapobiegać ludzkiemu cierpieniu, odrzucając jednocześnie dyskryminację opartą na pochodzeniu narodowościowym, rasowym, klasowym, przekonaniach religijnych, czy politycznych.
Często używany termin Międzynarodowy Czerwony Krzyż jest właściwie terminem nieprawidłowym, gdyż nie istnieje jedna organizacja nosząca tę nazwę. W rzeczywistości ruch tworzy kilkanaście organizacji, które są od siebie niezależne, lecz zjednoczone w ruchu pod wspólnymi zasadami, celami, symbolami, statutami, oraz zarządzającymi organami. W skład ruchu wchodzą:
1. Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża (ICRC) – będący strażnikiem prawa humanitarnego konfliktów zbrojnych, który może składać skargi do Komitetu Praw Człowieka ONZ oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.
2. Międzynarodowa Federacja Towarzystw Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca (IFRC)
3. Stowarzyszenia krajowe Czerwonego Krzyża, Czerwonego Półksiężyca (w większości państw muzułmańskich) i Czerwonej Gwiazdy Dawidowej (Magen David Adom; w Izraelu)
MKCK jest niezależną, neutralną organizacją zapewniającą ochronę i pomoc humanitarną ofiarom wojny i przemocy. Nie jest organizacją rządową, mimo iż współpracują z nią rządy państw. Nie jest również organizacją pozarządową, ponieważ oprócz działalności społecznej i indywidualnej obejmuje także zakres działalności państwowej. Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża otrzymał obecną nazwę w 1875 po przyjęciu jako znaku rozpoznawczego dla sanitariuszy i szpitali polowych odwrotnych barw sztandaru Szwajcarii (czerwony krzyż na białym tle). Jest to centrum informacji o jeńcach, osobach internowanych i zaginionych. Interweniuje również w tych sprawach u właściwych władz, zajmuje się poszukiwaniem zaginionych oraz wymianą jeńców podczas wojny. Komitet spieszył z pomocą humanitarną ofiarom konfliktów w Wietnamie, na Bliskim Wschodzie, w Ameryce Środkowej i Afryce. Uczestniczy w przygotowaniu projektów konwencji dotyczących humanitarnego prawa konfliktów zbrojnych. Może z upoważnienia stron walczących występować w roli mediatora i pośredniczyć w wymianie jeńców wojennych, rannych i chorych osób cywilnych.
Czerwony Krzyż
Czerwony Krzyż powstał w 1863 roku z inicjatywy szwajcarskiego filantropa i finansisty Henriego Dunanta, wstrząśniętego widokiem dogorywających i pozostawionych sobie rannych, jaki ujrzał 24 czerwca 1859 roku na pobojowisku wielkiej bitwy pod Solferino, gdzie armia cesarstwa Austrii stoczyła krwawą całodniową bitwę z armią włoską wspomaganą przez armię francuską. W wyniku bitwy na polu walki pozostało nieomal 30 tysięcy ofiar, w tym ponad 20 tysięcy rannych. Wstrząśnięty widokiem ofiar pozostawionych praktycznie bez opieki, podjął spontanicznie próbę udzielenia im pomocy przy udziale miejscowej ludności, którą z powodzeniem zachęcił do wynoszenia i pielęgnowania rannych, niezależnie od ich narodowości.
Czerwony Półksiężyc
Znak Czerwonego Półksiężyca powstał jako muzułmański odpowiednik znaku Czerwonego Krzyża. Półksiężyc jest symbolem islamu. Od czasu wojny rosyjsko-tureckiej w 1876 czerwony półksiężyc stał się rozpoznawalnym znakiem pomocy humanitarnej w krajach islamskich. Znak został oficjalnie wpisany do Konwencji Genewskich z 1929 roku (art. 19 i 24 Konwencji o rannych, równocześnie uznano znak Czerwonego Lwa i Słońca). Organizacje Al-Hilal al-Ahmar (arab. czerwony półksiężyc) Stowarzyszenia krajowe Czerwonego Półksiężyca współtworzyły dzisiejszy Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca. Od tego momentu funkcjonuje na równi ze znakiem Czerwonego Krzyża.
Organizacja ta została założona w Imperium Osmańskim 11 czerwca 1868 i nazwana Al-Hilal al-Ahmar (arab. czerwony półksiężyc). Nazwa organizacji została zmieniona w 1923 po proklamowaniu Republiki Tureckiej (Türkiye Hilaliahmer Cemiyeti – Hilaliahmer – starotureckie słowo oznaczające "czerwony półksiężyc", Cemiyeti – "towarzystwo"), w 1935 nazwę na Türkiye Kızılay Cemiyeti zmienił Mustafa Kemal Atatürk (Kızılay – "czerwony półksiężyc"), zaś aktualna oficjalna nazwa organizacji (Türkiye Kızılay Derneği – Derneği – "stowarzyszenie") została ustanowiona w 1947.
Podstawową misją Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca jest zapobieganie i łagodzenie cierpienia ludzkiego oraz ochrona ludzkiej godności, bez jakiejkolwiek dyskryminacji dotyczącej narodowości, rasy, płci, przekonań religijnych lub politycznych. W wypełnianiu swojej misji Czerwony Krzyż i Czerwony Półksiężyc podejmuje przede wszystkim takie zadania jak:
ochrona życia i zdrowia,
zapewnienie poszanowania istoty ludzkiej, zwłaszcza podczas konfliktów zbrojnych i w innych krytycznych sytuacjach,
praca na rzecz zapobiegania chorobom i rozwijanie pomocy społecznej,
aktywizowanie pracy wolontariuszy i stała gotowość do niesienia pomocy,
budowa uniwersalnego poczucia solidarności ze wszystkimi, którzy potrzebują ochrony i pomocy.
Statut, wspólny dla wszystkich części składowych Ruchu CK i CP, określa następująco jego wspólną misję:
"Stowarzyszenia krajowe Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca, Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża i Międzynarodowa Federacja Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca stanowią łącznie światowy ruch humanitarny, którego posłannictwem jest zapobieganie ludzkim cierpieniom i łagodzenie ich wszędzie, gdzie one występują, ochrona życia i zdrowia oraz działanie na rzecz poszanowania istoty ludzkiej, zwłaszcza w czasie konfliktu zbrojnego i w innych sytuacjach zagrożenia, praca na rzecz zapobiegania chorobom oraz podnoszenia zdrowotności i opieki społecznej, popieranie dobrowolnego niesienia pomocy oraz stałej gotowości członków Ruchu do niesienia pomocy, jak również powszechnego poczucia solidarności z tymi, którzy potrzebują pomocy i ochrony ze strony Ruchu.
Poprzez swą działalność humanitarną i upowszechnianie swoich ideałów Ruch CK i CP wspiera trwały pokój, który nie może być rozumiany po prostu jako stan bez wojny, lecz jako dynamiczny proces współpracy między wszystkimi państwami i narodami, współpracy opartej na poszanowaniu wolności, niepodległości i suwerenności narodów, równości praw człowieka, jak również na sprawiedliwym i równym podziale zasobów dla zaspokajania potrzeb narodów. „Inter arma caritas” („Miłosierdzie wśród walki”) oraz „Per humanitatem ad pacem” („Przez humanitaryzm do pokoju”) – to dewizy wyrażające wspólne ideały Ruchu CK i CP."
Kızılay lub Turecki Czerwony Półksiężyc (pełna turecka nazwa: Türkiye Kızılay Derneği) – największa humanitarna organizacja działająca w Turcji jako część Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca.
Organizacja ta została założona w Imperium Osmańskim 11 czerwca 1868 i nazwana Al-Hilal al-Ahmar (arab. czerwony półksiężyc). Nazwa organizacji została zmieniona w 1923 po proklamowaniu Republiki Tureckiej (Türkiye Hilaliahmer Cemiyeti – Hilaliahmer – starotureckie słowo oznaczające "czerwony półksiężyc", Cemiyeti – "towarzystwo"), w 1935 nazwę na Türkiye Kızılay Cemiyeti zmienił Mustafa Kemal Atatürk (Kızılay – "czerwony półksiężyc"), zaś aktualna oficjalna nazwa organizacji (Türkiye Kızılay Derneği – Derneği – "stowarzyszenie") została ustanowiona w 1947.
Międzynarodowy Ruch Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca (ang. International Red Cross and Red Crescent Movement) – międzynarodowy ruch humanitarny, zrzeszający około 97 milionów wolontariuszy na całym świecie, stworzony aby chronić ludzkie zdrowie i życie, zapewniać szacunek dla istoty ludzkiej, oraz by łagodzić i zapobiegać ludzkiemu cierpieniu, odrzucając jednocześnie dyskryminację opartą na pochodzeniu narodowościowym, rasowym, klasowym, przekonaniach religijnych, czy politycznych.
"Kızılay", to w Ankarze tak nazywa się centralne skrzyżowanie , przy którym znajduje się wiele strategicznych miejsc- główna stacja metra, tętniący życiem deptak, park, centrum handlowe, przystanki autobusowe. Nazwa skrzyżowania wzięła się stąd, że właśnie tutaj mieściła się kiedyś główna siedziba Tureckiego Czerwonego Półksiężyca.
Będąc w Ankarze kilka razy przechodziliśmy przez to przejście.
Opracowała Jadwiga Barcewicz
Żródło: Wikipedia
| |
